Darłowo - liczące sobie ok. 17 tys. mieszkańców - zajmuje powierzchnię 20 km2. Leży na skraju Pobrzeża Słowińskiego, w dolinie Wieprzy i Grabowej. Północną granicę stanowi 5-kilometrowa linia brzegu morskiego z szeroką, piaszczystą plażą, pasem wydm i znajdującymi się na wschód od Darłowa stromymi stokami morenowymi. Darłowo odznacza się korzystnym mikroklimatem charakteryzującym się dużym nasłonecznieniem i sporą wilgotnością powietrza nasyconego leczniczymi cząsteczkami jodu. Rozległe obszary leśne i brak większych zakładów przemysłowych są gwarancją czystego powietrza. Korzystne prądy morskie zapewniają budulec dla piaszczystych plaż, a przede wszystkim czystych kąpielisk.

Darłowo leży w odległości 21 km od Sławna, które jest ważnym węzłem kolejowym i drogowym na trasie Berlin - Szczecin - Gdańsk - Królewiec, 40 km od Koszalina oraz 48 km od Słupska. Miasto posiada dogodne połączenia z wymienionymi ośrodkami. Jako miasto nadmorskie - Darłowo jest portem rybackim i handlowym. Mogą tu zawijać statki o nośności do 1000 BRT, długości całkowitej 75m i zanurzeniu 4m. Główna funkcją portu jest rybołówstwo. W kanale portowym cumują kutry rybackie prywatnych armatorów. Port dostępny jest również dla jachtów i łodzi motorowych, których przybywa z roku na rok coraz więcej. Kto lubi "moczyć kij w wodzie" może oddać się swojemu wędkarskiemu hobby biorąc udział w morskich połowach ryb na wędkę. Pozostałych amatorów morskich wrażeń zapraszają prywatni armatorzy, którzy oferują wycieczki w morze kutrami rybackimi. Nie można zapomnieć także o uczestnikach spływów kajakowych, dla których swój turystyczny szlak otwiera rzeka Wieprza na odcinku od Kępic do ujścia do Bałtyku. Wielbiciele jezior mogą wybrać się do Dąbek - miejscowości położonej w odległości 8 km od Darłowa w kierunku na Koszalin. Fani windsurfingu mogą ponadto korzystać ze współpracy hotelu LIDIA z szkołą windsurfingu w Dąbkach.

Darłówko jest nadmorską dzielnicą Darłowa odległą o 2,5 km od centrum, podzieloną przez kanał portowy na dwie części - zachodnią i wschodnią. Znajdują się tu szerokie plaże i czyste kąpieliska, ciekawy port, latarnia morska wybudowana w 1885 roku oraz most rozsuwany łączący obie części Darłówka. Północą granicę stanowi 5-kilometrowa linia brzegu morskiego z szeroką, piaszczystą plażą, pasmem wydm (obszar chronionego krajobrazu) i znajdującymi się na wschód od Darłówka stromymi stokami morenowymi. Darłówko odznacza się korzystnym mikroklimatem charakteryzującym się dużym nasłonecznieniem i sporą wilgotnością powietrza nasyconego leczniczymi cząsteczkami jodu. Rozległe obszary leśne i brak większych zakładów przemysłowych są gwarancją czystego powietrza. Korzystne prądy morskie zapewniają budulec dla piaszczystych plaż, a przede wszystkim czystych kąpielisk.

HISTORIA MIASTA
W najdawniejszych wzmiankach historycznych obszar przyległy do ujścia Wieprzy do Bałtyku nazywany jest "Terra Dirlova". Prawdopodobnie wywodzi się od nazwy istniejącej tam wówczas drewniano - ziemnej warowni. Mieszkańcy XI-wiecznej osady zajmowali się uprawianiem żeglugi morskiej, łowieniem i konserwowaniem ryb, tkactwem i innymi rzemiosłami. Gród strażniczy, zwany Dyrłowem, oraz wspomniana już osada wchodziły w skład księstwa zachodniopomorskiego.
Po śmierci członków rodu Racibora I Darłowo przypadło księciu gdańskiemu - Świętopełkowi II. W drugiej połowie XIII wieku miastem władał książę Rugii - Wisław II, który nazwał miasto Rügenwalde. Było to jednak tylko gospodarcze uznanie miasta, nie prawne. Darłowo otrzymało w 1312 roku prawa miejskie na prawie lubeckim. Po krótkim okresie panowania Brandenburgów w 1347 roku miasto przeszło w ręce Bogusława V, zięcia Kazimierza Wielkiego, księcia wołogoskiego z dynastii Gryfitów. W 1352 roku rozpoczął on budowę warownego zamku, siedziby książąt słupskich. W tym czasie Darłowo za pośrednictwem Kołobrzegu nawiązało współpracę z Hanzą. Rozpoczął się okres rozkwitu miasta i portu. O zamożności jego mieszkańców świadczyła flota rybacka i handlowa. W roku 1412 miasto zostało pełnoprawnym członkiem Hanzy. W 1382 roku na zamku w Darłowie urodził się Eryk - najstarszy syn księcia Warcisława VII i Marii Meklemburskiej.
17 czerwca 1397 roku oficjalnie przyznano mu tytuł króla Danii, Szwecji i Norwegii. Z tej okazji w dniach 13 - 15 czerwca 1997r. obchodzono uroczyście w Darłowie 600-lecie koronacji Eryka i zawiązania Unii Kalmarskiej. Od tego czasu wydarzenie to na stałe weszło do kalendarza imprez miejskich. Natomiast w 1998 roku radni Rady Miejskiej podjęli decyzję o umieszczeniu w statucie naszego miasta zapisu "Królewskie Miasto Darłowo". Jednym z książąt zachodniopomorskich, który także na trwale zapisał się w historii miasta był Bogusław X (1454 - 1523). Na okres panowania Bogusława przypada dalszy rozkwit Darłowa. Rozbudował zamek, a dla swojej matki - księżnej Zofii - wybudował okazałe skrzydło zachodnie zwane później "Skrzydłem księżnej Zofii". W 1497 roku ludność przeżyła kataklizm. Sztorm o ogromnej sile zalał Darłówko i część Darłowa. Zniszczył wejście do portu i część umocnień Wieprzy. Statki zostały wyrzucone w okolice kaplicy św. Gertrudy i drogi do Koszalina. Po raz drugi sytuacja powtórzyła się w 1558r. W latach 1589, 1624 i 1648 miasto nawiedziły trzy wielkie pożary. W 1637 roku zmarł Bogusław XIV - ostatni książę zachodniopomorski. Zamkiem władała jego żona Elżbieta.
Po jej śmierci w 1653 roku , Darłowo przeszło w ręce brandenburskich Hohenzollernów. Epidemie i kolejne pożary (1679 i 1722 rok) spowodowały zastój w rozwoju miasta, trwający do drugiej połowy XVIII wieku. Wówczas to odbudowano i zmodernizowano port. W latach siedemdziesiątych XIX stulecia nastąpiła dalsza przebudowa nabrzeży. Na kanale Wieprzy powstał port wewnętrzny. Tłustymi latami dla Darłowa był okres okupacji napoleońskiej. Kontrolowany przez Francuzów port w związku z blokadą Anglii w roku 1806 nie przyjął żadnego statku. Korzystali z tego mieszkańcy Darłowa i innych nadmorskich miejscowości uprawiając na dużą skalę przemyt luksusowych towarów brytyjskich. W roku 1872 darłowscy armatorzy posiadali 33 statki o dwukrotnie większej ładowności niż kołobrzeska flota. Taka flota wymagała już oświetlania drogi powrotnej do portu. Pierwsza wzmianka o latarni morskiej pochodzi z 1715 roku. Wówczas nakazano ustawienie świateł po obu stronach Wieprzy. W 1885 roku rozpoczęto budowę latarni.
Jako pierwsza powstała parterowa stacja pilotów z przyległą do niej dwupiętrową wieżą. W 1927 roku dobudowano nową kondygnację wieży. Obecnie wysokość latarni morskiej wynosi 22 m, a zasięg światła - 15 mil morskich (ok. 27,8 km).